Egun batean nire herrian paseo bat ematen ari nintzen. Bat-batean neska bat gurpil-aulkian, eskaileretatik jaitsi ezin zena ikusi nuen. Orduan berarengana joan nintzen jeisten laguntzera . Behean geundela, eskerrak eman zizkidan eta hizketan hasi ginen. Ana izena zuela eta gurpil-aulkian zegoela esaten zidan duela hilabete batzuk istripu bat izan zuelako. Hitz egiten amaitu genuenean, bakoitza bere etxera joan ginen.
Harrezkero Ana eta biok oso lagun onak bihurtu gara. Eta ikasi behar dugu jendea gurpil-aulkian doala edo minusbaliotasunak ez duela pertsona hori definitzen eta laguntzen ikasten. Gainera, mundu osoko lagunak egiten eta inor ere ez bakarrik uzten ere ikasi behar da, ezagutzen ez badituzu ezin duzula jakin zelakoak diren.
No hay comentarios:
Publicar un comentario